Yeah I know quite disturbing right.

De zin. Ze sluimert inmiddels al weken in mijn onderbewustzijn en wandelt door mijn gedachten als een trouwe metgezel die voor de deur staat. Je weet wel, een oude bekende waarvan je weet als ik die binnenlaat gaat die hier ff de boel op zijn kop zetten. Dus ja wat deed ik, ik liet hem al een tijdje voor de deur staan. Ik zwaai, “joehoe, ik heb je gezien hoor” en hij zwaaide ook steeds terug, want weg gaan doet ie niet voordat ik hem binnengelaten heb. Persistent little mthrfcker. Maar goed, ik weet ook, dit soort zinnen they will haunt me for the better, for the sake of the new. 

Ik weet jij hebt ze ook, van dit soort zinnen, waar je wakker van wordt, die je al een tijdje negeert… Zulke zinnen zijn bij mij een voorbode van een grotere golf; als ik er eentje toe laat zal de rest van die realiteit over me heen donderen en is er no way back.

Deze zin roept gewoon weerstand op, fuck you, “ga je nu iets volledig onderuit halen wat al jaren mijn realiteit is”? No way I am letting you in, maar nee zonder dollen; dit negeren is mijn intuïtie ontkennen en dat zal ik nooit en te nimmer toestaan hoe heftig die waarheid ook is. Dus laten we het aangaan met jou, de lezer, als mijn stille getuige… als partner in crime want ik weet dit zinnetje raakt jou ook. Wellicht is spiritualiteit je bestaansrecht, je identiteit, de manier waarop je leeft, werkt, geld verdient. 

But what if….. there is something deeper, more profound to be found in this? A hidden gem covered in mud, in chaos and illusion since we did not allow ourselves to dive into deeper truth, since we’ve built the entire house on the blocks of the old ego? 

Houden we dan niet onze eigen (r)evolutie tegen door niet even stil te staan en te luisteren naar de diepere betekenis van de zin “spiritualiteit is dood”.  Houden we onszelf niet gevangen in de ‘hamstermolen’ van herhaling zonder bezieling, in time loops die de nieuwe tijd niet dienen maar gewoon het oude herhalen omdat het zo goed voelt, omdat het geld oplevert omdat het……. de eenzaamheid verdrijft? Omdat het samenzijn met “gelijkgestemden’ iets voedt wat eigenlijk gewoon aangekeken wil worden in plaats van gevuld in samenzijn? Begrijp me niet verkeerd er is niets mis met een fijn samenzijn met gelijkgestemden, maar zijn we niet hier gekomen om de brug te bouwen? Moeten we dan niet juist polariteit opzoeken in plaats van eenheid blijven voeden met filosofie, ritualen die in DIE eenheid veilig voelen? 

Als we dat blijven doen zijn we dan niet in slaap gevallen warriors? Pioniers die zichzelf veilig houden in een setting die als thuiskomen voelt? Hoe bouwen “de nieuwe wereld” als we zélf in een oude blijven hangen? Hoe brengen we de verandering IN de wereld als we alleen verandering brengen in ONZE wereld. 

En wat nou hè, als we geen brug hoeven te bouwen, maar dat we het gewoon ZIJN. Punt. En dat we daarvoor niet langer in proces hoeven, geheeld moeten, in ceremonie hoeven, kaartjes trekkend, kristallen kopend, wapperend met veren en palo santo? Wat als DIT het NU is. Precies zoals het nu is, zoals het komt. In eb en vloed, in flow en chaos. Is het dan niet zo dat we met de ceremonies, meditaties, afstemmingen enzo toch een bepaalde mate van controle wilden uitoefenen op het geheel?

Ik herinner me een moment in mei dit jaar, mijn oma lag op haar sterfbed en ik had thuis een altaar gemaakt met haar foto, verse bloemen, kaarsje, Maria beeld en wat kristallen (I know you KNOW the drill right?) en ik iedere nacht afstemde op haar in de hospice. Ik stemde af niet op haar lichaam maar op haar ziel. Haar lichaam was klaar, 90 jaar geleefd, de cirkel was rond zo herhaalde ze dat dagelijks. Het duurde, en het duurde ik (de persoon Noëlla, haar kleindochter) wilde dat het stopte voor haar, dat het lijden niet hoefde te verergeren. Braaf hield ik het kaarsje brandend voor haar (?) en dat zei ik ook tegen mijn moeder, het gaf me een fijn gevoel, iemand waakte er over het proces… ik probeerde met mijn mediumschap in te tunen op het sterven, het moment van loslaten.. en ineens hoorde ik een ferme krachtige zin opkomen in mijn bewustzijn. “Haar sterven Noëlla is haar afspraak met God, daar mag jij niet tussenkomen, dat is niet jouw taak”…….

WTF. 

Waken over haar proces?
Het altaar? Het afstemmen, het waken, het nachtelijk intunen….
Was dat écht voor haar? Of was het voor mijzelf?

Was het een manier van controle vinden in de chaos van het sterven? In de chaos van het verdriet dat komen zou? Het mooier willen maken van iets wat lelijk hoort te zijn, gewoon omdat dat onze natuur is? 

Ik blies het kaarsje uit. En glimlachte. Naar mijzelf, om de grap van het universum. Om de simpelheid van het gegeven dat we controle willen hebben en houden, ook al maken we het mooi met kristallen en verse bloemen en draken en Maria enzo. 

Het sterven, het loslaten van het leven is dat niet al heilig genoeg? Wat moeten we dan nog met stenen, wapperen met salie, enzovoort…

Haar afspraak met god. Nul controle Noël, she has got this! Like she always did. Vind daar je peace in. Vind daar de schoonheid van het proces, leven, sterven, wedergeboorte, de spiraal van het leven midden IN het leven…. Eb en vloed, chaos en flow. Het is er allemaal… en we hebben er nul controle over…. Ook niet met onze kristallen, cacao, plantmedicijnen… 

Wat hè als het leven ZELF 1 grote ceremonie is.
En hoe we het leven 1 groot gebed?
En de overgave een serenade aan het leven zelf is.

De Draken, demonen, engelen, lichtwezens en spirits allemaal fractals zijn van het “zélf” met coderingen van 1 universeel bewustzijn dat door ons heen geleefd wil worden, herinnerd wil worden? Maar niet buiten ons. We are the Universe creating the Youniverse…

Hoe meer ik alles loslaat wat ik ken hoe meer deze waarheid kan doorsijpelen in mijn dagelijks bestaan en hoe meer ik land in de acceptatie dat de spiritualiteit zoals ik die kende niet langer leeft… maar dat dat ook niet langer de bedoeling is. En dat met die acceptatie en dat loslaten van grip en controle van “old ways of doing” nieuwe realiteiten in mijn bewustzijn zullen ontvouwen die ik nu nog niet weten kan, maar waar ik JA tegen zeg omdat ik de zin heb binnen gelaten, vandaag de deur heb open gezet en eindelijk de diepere waarheid durfde te ontmoeten van wat al maanden gespiegeld werd…. Is het dan niet zo dat we werkelijk NIETS buiten ons nodig hebben om ons naar waarheid te leiden behalve de moed om de deur open te zetten naar nieuwe mogelijkheden?

En… last one for today.. is het dan niet zo dat het woord “download” ook in de prullenmand mag omdat het feitelijk gewoon de moed is om een waarheid te herinneren die opgeslagen ligt in je eigen “moederboard” je eigen bewustzijn? Want download klinkt als iets wat je van buiten haalt uit de sterren, als een gouden draadje die alleen jij ontvangen kunt…. Moeten we daar niet vanaf? Het is voor een ieder beschikbaar die luisteren wil, en de moed opbrengt om nieuwe waarheden te ontvangen.

THIS WAS PART ONE.

With Love.